Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

Dear Santa...


Dear Santa,

ένας χρόνος περασε και μυαλό δεν έβαλες!! Και με ρωτάς πάλι : "Ησουν καλό κορίτσι? Τι δώρο θέλεις φέτος να σου φέρω?"
Ό,τι δηλαδή, πέρυσι τα κατάφερες τέλεια και θέλεις να σε ξαναεμπιστευτώ!

Και βάβαια, εγώ ήμουν πάρα πολύ καλό κορίτσι, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι δεν άνοιξα το κεφάλι κανενός με τον μπαλντά, δεν πυροβόλησα ούτε μία φορά με το αεροβόλο, δεν έριξα καν μια κλωτσιά εκεί που ξέρεις με τις - κομψότατες κατά τα άλλα -  Dona Karan γαλοτσομπότες μου!! Και είχα κάθε λόγο να το κάνω, σε διαφόρες περιπτώσεις που γνωρίζεις, φαντάζεσαι ή υποψιάζεσαι...όμως εγώ στο ύψος μου...στάθηκα κιουρία!!

Όμως, ούτε το 2015 τα 'χα κάνει όλα αυτά, αλλά εσύ, άλλα ντ' άλλων...!!! Ηρεμία, ησυχία και αγάπη αληθινή σου ζήτησα πέρσι, έρωτες, σαλαρίσματα, πάθη και βλακείες μου έστειλες!

Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας, κλάμα και οδυρμός!

Δεν μπορώ να πω όμως, πριν το τέλος του έτους, το έστειλες το δωράκι σου το καλό, αλλά άργησες λίγο βρε χοντρούλη μου... και ταλαιπωρήθηκα πάλι η έρμη...!!!

Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, όλα τα καλά μπροστά στα μάτια μου τα είχα - από το Πάσχα και μετά τουλάχιστον - αλλά για κάποιο "μυστήριο" λόγο, δεν τα έβλεπα,ως συνήθως!!
Να μου αναβοσβήνουν τα λαμπιόνια μες στο κατακαλόκαιρο, να βαράνε οι καμπάνες της Λαμπρής Σεπτέμβρη μήνα, κι εγώ στον υπέροχο κόσμο της γκαβοκουφαμάρας, να κυνηγάω "το κομμένο depon στο σεντόνι"..

Μήπως τελικά σου είχα ζητήσει τίποτα μαύρα γυαλία ή κάτι άλλα καρναβαλίστικα σε σχήμα καρδούλας και δεν το θυμάμαι??!!

Γι αυτό λοιπόν εφέτος, και προς αποφυγήν λαθών και παρεξηγήσεων, λέω να πάρω τον καλό μου αλά μπρατσέτα και να βγούμε για shopping σε κανα mall...Να τις αγοράσω μόνη μου τις βλακείες μου (και κανένα γυαλάκι οράσεως μαζί), να τις πληρώσω κιόλας απ' την τσέπη μου, έτσι, για να μη ζητάω και τα ρέστα από σενα μετά...!!!

Άηντε και καλά Χριστούγεννα!!

Love u Santa,

Κάτια


 

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

Δημήτρη μου, Δημήτρη μου!!


Μια τέτοια μέρα γιορτινή, σαν και τούτη, που γιορτάζει και "η μισή Ελλάδα" (η άλλη μισή του Άη-Γιαννιού, η υπόλοιπη του Άη-Γιώργη και κάτι ψιλά στα Νικολοβάρβαρα...αχ, καλέ τον Κωνσταντίνο ξέχασα!!), έρχομαι κι εγώ να ευχηθώ με τον δικό μου τρόπο!!

Γιατί, όσο να πεις κοπελιά μου, ένας Δον Μήτσος έχει περάσει ή μπορεί και να υπάρχει ακόμα στις ζωές όλων μας! Και τώρα που το ανακαλώ στη μνήμη μου, έχω να τιμήσω 3 Μήτσους στην ζωή μου!!

Ο πρώτος εντοπίζεται χρονικά περίπου μια 20ετία πίσω, στα τέλη του γυμνασίου, αρχές λυκείου (δεν θυμάμαι ακριβώς, θα σε γελάσω και δεν το θέλω!) , όπου κάπου ανάμεσα στις χυλόπιτες που έτρωγα απανωτά από τον -ένα χρόνο μεγαλύτερό μου- τυπά που είχα καψουρευτεί στο σχολείο (εννοείται πως ήταν λιοντάρι!!!), εμφανίζεται ο Air -Mήτσος !! 
Εννοείται μεγαλύτερος,εννοείται εξωσχολικός, εννοείται ωραίος, εννοείται κολλητός οικογενειακού μας φίλου!! Φαντάρος τότε το τεκνό, στις ειδικές δυνάμεις με ειδικότητα αλεξιπτωτιστής, εξού και το παρατσούκλι Air-Μήτσος το οποίο εμπνέυστηκε-ποιά άλλη- η Βανέσσα φυσικά, σε ώρα Αγγλικών όπου της εξιστορούσα τα τεκτενόμενα... Τι απέγινε με δαύτον μη με ρωτάς, δεν ενθυμούμαι... μάλλον τον έστειλα, ως συνήθως (αλλιώς θα το θυμόμουν!)

Ο έτερος καπαδόκης βαπτισμένος Δημήτριος, εμφανίζεται στη ζωή μου - την ενήλικη πια - κάπου στο τέλος του περασμένου αιώνα και του μιλλένιου ταυτοχρόνως! Αστυνομικός στο επάγγελμα (η κλασσική γοητεία που ασκεί το ένστολο οποιουδήποτε είδους), αθλητής του Χάντμπολ στην ομάδα του Κολλεγίου Αθηνών (κοινώς, και σωματαράς!), χωρισμένος με παιδί (νομίζω), 30 και βάλε ο μεσιέ ! Αληθινός τζέντλεμαν, δεν μπορώ να πω... μου χε κάνει το σπίτι Ανθοκομική της Κηφισιάς ! Με κάθε ευκαιρία, τσουπ και το μπουκετάκι του... Στα ραντεβού λίγο ζοριζόμασταν μεταξύ βάρδιας , προπόνησης και δεν ξέρω τι άλλο, και γενικά ό,τι μου απέμεινε να θυμάμαι είναι κάτι μπαλαμουτιάσματα μέσα στο περιπολικό εν ώρα υπηρεσίας, έξω από την Αστυνομική διεύθυνση στη Μεσογείων και Κατεχάκη, κάποια ξημερώματα που γυρνούσα από clubbing!! Ασχέτως που ήταν με τη στολή εκείνο το βράδυ και πολύ μου άρεσε, είχε και το όπλο που καθόλου δεν μου άρεσε,γιατί φοβόμουν μην εκπυρσοκροτήσει...κατα τ' αλλά ο συγκεκριμένος παρέμεινε Κύριος, Δον-Μήτσος οριτζινάλ!

Για τον τρίτο τον καλύτερο, τι να σου πω? Τον ξέρεις...κι εσύ κι όλη η Ελλάδα! Και δεν είναι άλλος από τον υπέρτατο Δημήτρη Μητροπάνο!! Μην τρομάζεις καλέ, δεν είχα μπλέξει ποτέ με τον άνθρωπο - Θεός χωρέστον!. Είχα την τύχη βέβαια να τον γνωρίσω κάποια Χριστούγεννα στο σπίτι της Βανέσσας, αφού ήταν πολύ φίλος της μαμάς της, αλλά το στίγμα του στην ζωή μου δεν προκύπτει απ'αυτό! Είναι αυτό που ισχύει για όλους όσους αγαπήσαμε και αγαπάμε αυτόν τον αξεπέραστο καλλιτέχνη! Τον άντρα τον λεβέντη, το πρότυπο της ντομπροσίνης και της αρχοντιάς, τη φωνή τη βαριά τη λαϊκή, την ερμηνεία την αυθεντική, αυτή που βγαίνει από τα τάρταρα της ψυχής και σε ανανταριάζει σύγκορμο!! " Τον αγάπησα τον Μητροπάνο..", έγραψα κάποτε σ'ένα μύνημα στον Πάνο, τον οποίο αποκαλλούσα "Δίδυμο Φεγγαράκι μου", και τον ευχαριστώ τον συγκεκριμένο που τα καλοκαίρια και οι χειμώνες μας είχαν τη φωνή του Μητροπάνου! Από τότε λοιπόν ξεκίνησε το "κακό" και μιας και ο λαϊκός βάρδος είχε και μεγάλο ρεπερτόριο...έμελε να σημαδέψει και τις μετέπειτα σχέσεις μου, με αποκορύφωμα την τελευταία!(τα λέγαμε τις προάλλες, μην τα ξαναλέμε...)

Και θ'αναρρωτιέσαι ευλόγως κοπελιά μου, πώς μου την έδωσε έτσι σήμερα και αποφάσισα ν' ανοίξω τη ντιβανοκασέλα της ιστορίας και να πλέξω το εγκόμιο του απανταχού δοξασμένου Δημητρίου (του Μήτσου λέμε, όχι της Άτζελας, μην μπερδεύεσαι!).Αφορμή λοιπόν, για άλλη μια φορά, στάθηκε η επικοινωνία μου με μία απ τις κολλητές μου (δε σου λέω όνομα για να μην την εκθέσω), η οποία έχει στη συλλογή της τον Δημήτρη σε όλες τις εκδοχές και τους πιθανούς ρόλους! Και ο επίσημος αρραβωνίαρης της κάποτε ήταν ένας Δημήτρης, και ένας έρωτας τρελλός και παθιασμένος και με 5ετή διάρκεια σε κάποιο αλάνι με αυτό το όνομα πιστώνεται, και την εμπειρία της συντροφικότητας σε όλο της το μεγαλείο στον ωραίο κύριο Δημήτρη την οφείλει!! Κι επειδή είναι καλό κορίτσι, η ζωή της τα έφερε όλα μαζί πακέτο στο πρόσωπο του άντρα της, που φυσικά δεν λέγεται Δημήτρης, είναι βαφτισμένος αλλιώς ο χριστιανός, αλλά είναι Δον-Μήτσος με τα όλα του!! 

Άηντε και στα δικά μας...

Love, 

Κάτια   

 


Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

Το block or not to block...???


Μα να θέλω να σε μπλοκάρω και να μην μπορώ...??!!!

Ναι, σ'εσένα μιλάω ρε άνθρωπε...
Σ'εσένα τα λέω, για να τ'ακούω εγώ δηλαδή, για ακόμα μία φορά!!

Γιατί καλά το φάγαμε το παραμύθι, αλλά ως ένα βαθμό το ζήσαμε κιόλας!! Κι επειδή ήταν μπόλικο, ήταν και γλυκό, και το γλυκό προκαλεί εθισμό στον άνθρωπο (ξέρεις εσύ) !!

Κατάλαβες? Και μπλοκάρει το μυαλό επειδή σκέφτεται , και αυτή ακριβώς είναι η δύναμη αλλά και η αδυναμία του.

Να τα βλέπεις τα μελανά σημεία, τις γκρίζες ζώνες που λένε, από την αρχή, με την πρώτη ματιά, και να τα παραβλέπεις...Να θες να επικεντρώνεσαι μόνο στα μάτια, να κρατάς τα λόγια ευαγγέλιο και να βλέπεις τον άλλο μόνο μέσα από τα δικά σου μάτια - αυτά τα θολά, τα κλειστά, τα στραβωμένα από τον έρωτα - και να προτρέπεις κι εκείνον να κάνει το ίδιο: να βλέπει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του μέσα στα μάτια σου. Να σου ζητάει την άποψη σου για 'κείνον και να κερδίζεις δικαιωματικά την απάντηση "Με ρούμπωσες ! Κανείς δε μ' έχει περιγράψει έτσι!!"

Να ζεις τη στιγμή και να θες να σταματήσει ο χρόνος. Σ'εκείνο το μαγικό δευτερόλεπτο που σε κοιτάζει και γεμίζεις ζωή!

Σ'εκείνα τα λεπτά που τον έχεις μπροστά σου γυμνό με μια κιθάρα να σου τραγουδά και να βλέπεις την τελειότητα σε κάθε του ατέλεια!! 

Βέβαια, όταν έχεις φίλες , η απομυθοποίηση δεν αργεί να έρθει, αφού εσύ περιγράφεις μελωμένη τις σκηνές με τον γυμνό τροβαδούρο και η άλλη σου λέει: 
- Aαααα, σαν.... πέστο...
-Τον βιολιστή στη στέγη, της απαντάς γιατί είσαι και κουλτουριάρα (τα χουμε πει αυτά)
- Τη Σάσα Μπάστα ρε...στροφή στην ποιότητα !!!!

Και κάπου εκεί, ο "Τούρκος στο Παρίσι" μαζεύει τα μπογαλάκια του και γυρνάει στα πάτρια εδάφη, γουργουρίζοντας στα πόδια της ξανθιάς καλλονής για χάδια κι αγκαλιές...
Ναι, εκείνα τα δανεικά, που ποτέ δεν ήταν αρκετά...

Να σου λέει "Δεν σου αρκεί που σ'αγαπώ?" κι ενώ δεν σου αρκεί, να σου αρκεί απλά γιατί σε παραλύει, σε μπλοκάρει!!

Κι ύστερα η παραδοχή, χωρίς αποδοχή:
-'Εχει λήξει λέμε, τέλος.

Και να σε τρώει το "γιατί" Και να το ξέρεις το γιατί, αλλά να μη θες να το δεχτείς...

Πρέπει να τον μπλοκάρεις για να ξεμπλοκάρεις!!!

Μίσο, λίγο, ημιτελές, αυτό ήταν.
Και μ'αυτό θα πορευτείς.
Μ'αυτό το μισό που ήταν το όλο του, το ό,τι περισσότερο είχε να σου δώσει. Τόσο ήθελε, τόσο μπορούσε, τόσο άντεξε...

'Ολα τα υπόλοιπα, να 'χαμε να λέγαμε...

Block !!!

Love, 

Kάτια 

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

...θέλουν βαρύ ζεϊμπέκικο...


Κι εκεί που κάνεις τον απολογισμό σου και λες να κλείσεις τα παλιά τεφτέρια, μπας και πας κανα βήμα παρακάτω... να σου, σκάει στον "Μελωδία" ο Μητροπάνος, επιβλητικός και καθηλωτικός όπως πάντα, να δηλώνει με νότες πως: 

" Της νύχτας οι αμαρτωλοί και της αυγής οι μόνοι,
 θέλουν βαρύ ζεϊμπέκικο και νευρικό τιμόνι "

Κι είναι αυτός ο στίχος -γαμώτο- που σ'έχει στοιχειώσει 9 μήνες τώρα (σαν γκαστριά που δε λέει να τελειώσει ένα πράγμα), γιατί κάπως έτσι ξεκίνησε τότε η ιστορία...

Σου γράφει εκείνος "Πες μου κάτι, ό,τι θες"  και του απαντάς μ' αυτό τον στίχο. Γιατί είσαι και φιλόμουση και ψαγμένη και με πλούσιο ρεπερτόριο-δεν μπορώ να πω- αλλά είσαι και λίγο βλαμμένη, γι αυτό και το'χεις τόσο πολύ με το φλέρτ : διότι γουστάρεις το παιχνίδι του μυαλού. Το 'χουν αυτό οι έξυπνοι άνθρωποι, ιντριγκάρονται με τα δύσκολα!

Εκεί που το χάνεις βέβαια, είναι στην προσγείωση... και κατ' επέκταση στη γείωση!

Μιας κι εσένα το μυαλό σου κινείται κάπου ανάμεσα στα σύννεφα και τη στρατόσφαιρα - γεγονός το οποίο φροντίζεις και να δηλώσεις εγκαίρως, μπας και δεν το ΄χει πιάσει με τη μία -  και ο άλλος ψάχνεται στο χώμα, ή το πολύ-πολύ στα δέντρα, για τον απαγορευμένο καρπό με τη σουπερμαντολίνη! Να ντοπαριστεί για λίγο, να ξαναπάρει μπρος, να γεμίσει μπαταρίες , για να μπορέσει να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο.

Γιατί είναι δυνατά τα μοτίβα κοπελιά...!!
Πιο δυνατά από τις ανθρώπινες αδυναμίες...
Και "Η αγάπη είναι για τους δυνατούς" όπως έλεγε η Μαλβίνα, αλλά στα μοτίβα έχουμε αδυναμία.
Κι έτσι καταλήγουμε στο γνωστό μας σαλονάκι, να χαζεύουμε την οικεία μας ταπετσαρία με το γνωστό λουλουδάτο ντεσέν ( κοτσαριόοοοο..), αλλά πού ν'αλλάζεις τώρα ντεκόρ...?

Άστο...
Πάμε για κανένα καφέ καλύτερα..
Ιδανικά με θέα θάλασσα, έτσι για να πούμε ότι ξεφύγαμε... και καλά!!

-Κατάλαβες?
-Όχι
-Ούτε κι εγώ! Γιατί άραγε?

Love,

Κάτια

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Παραμύθι μέρος 2ο


Αυτά τα ληγμένα λοιπόν, κοπελιά μου, να τα φοβάσαι!!

Γιατί βλέπεις το τυράκι, αλλά δε βλέπεις τη φάκα.. και κάπως έτσι την πάτησε και η Εστέλα, και μετά τράβαγε τις κοτσίδες της, που ήταν και της μόδας το φετινό καλοκαίρι!

Διότι, ενώ στα middle-thirty της έπρεπε να είναι πια ψιλιασμένη (και ήταν γενικώς), αφού τα είχε δει τα διάφορα εργάκια και η ίδια και οι φιλενάδες της, την έφαγε ο ενθουσιασμός να το πω, η καψούρα να το πω...που στραβώθηκε και δεν έβλεπε μπροστά της!! Και να πω ότι δεν ήταν κλασσικό το σενάριο...?

Ατάκα number one : "Η σχέση έχει λήξη εδώ και καιρό, απλά συζούμε...!!!" τι λες βρε παιδί μου, σοβαρά?? Τύπου μεσήλικες φοιτητές, μοιραζόμαστε τα δωμάτια του flat στο Λονδίνο...μη χέσω??!!

Ατάκα number two : "Δεν κοιμόμαστε μαζί...!!!!"(κοιμόμαστε = ύπνος ή sex ή και τα δύο) πιο κλισέ πεθαίνεις!! Από παντρεμένους 30άρηδες και...όσο πάει, μέχρι γκομενιάρηδες πιτσιρικάδες, χρόνια τώρα μας λένε την ίδια παπάτζα! Και η άλλη δηλαδή είναι βλήτο και δεν υποψιάζεται πως αν δεν πας μ'εκείνη, πας με κάποια άλλη, ή απλώς τυχαίνει πάντα ο τύπος που σου την πέφτει να έχει σχέση με την miss αναξιοπρέπεια - φόρτωμα - βολεμένη που κάνει τα στραβά μάτια???!!

Ατάκα number three και φαρμακερή : " Εύχομαι να (με) αντέξεις... " !!! που από τη μία υπονοεί ότι είναι θέμα χρόνου-και καλά- να χωρίσει, και από την άλλη ξυπνάει τον survivor μέσα σου και σε κάνει να λες " αφού αξίζει τον κόπο θα κάνω ένα κουράγιο !" Τι κουράγιο να κάνεις βρε μανούλα μου?? Να τον λυπηθείς το κακομοίρη που ταλαιπωρείται με τη μέγαιρα και λιώνει μακριά σου, να του δίνεσαι όταν έχει χρόνο, διάθεση, κενό γενικώς... να είσαι η κρυφή, η δεύτερη, το υποκατάστατο και στο τέλος, όταν τον πάρει χαμπάρι η νόμιμη και φάει την παντόφλα, να είσαι και η αφορμή που θα αναθερμανθεί η "ληγμένη σχέση"...!!

Κι όμως, την πάτησε η χαζή κι αλλοπαρμένη Εστέλα... κι ένας Θεός ξέρει γιατί...
Φταίει ο έρωτας που είναι τυφλός και κουφός καμιά φορά?
Θες που είχε ν' ακούσει ψαγμένη ατάκα κάτι χρόνια και μάσησε με τις μουσικές, τα ποιήματα, τα φεγγάρια και τις βουνοραχούλες? Ήταν η ανάγκη της να πιστέψει ότι αυτός ο αψηλός αυτός ο τύπος είναι ο τέλειος άντρας, ο άντρας ο σωστός? (ααααα...άσχετο: πρέπει νά πάω μπουζόυκια επειγόντως!!)
 Μια φορά, το φαγε το παραμύθι κι ακόμα να το χωνέψει... και τώρα κωλοχτυπιέται και φωνάζει "Θέλω πίσω τον μουσακά μου...!!!", όπως η Αλίκη στις Διπλοπενιές, όταν της έτρωγε τον άντρα η βυζαρού αριστοκράτισα Ρίκα Διαλυνά!!

Γι αυτό σου λέω κοπελιά μου, το νου σου στα παραμύθια...
Να χεις κεραίες τεντωμένες να πιάνεις τα σήματα!!

Άντε, γιατί έρχεται και χειμώνας και δεν είμαστε για μιζέριες και κλεισούρα...έχουν ακριβύνει μέχρι και τα χαρτομάντηλα!!

Love,
Κάτια

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Παραμύθι μέρος 1ο



-Να σου πω ένα παραμύθι?
-Θα σου πω ένα παραμύθι...το κουκί και το ρεβύθι.
Ναι σαν κι εκείνα που σου λεγε η μανούλα σου, αγκαλίτσα τα βράδυα και σου χάιδευε το κεφαλάκι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Με νεράιδες και πρίγκηπες, άρχοντες και ξωτικά, μάγισσες και ιππότες...
Και μετά εσύ ονειρευόσουν γλυκά... και κάπου εκεί ξεκίνησε το κακό...γιατί νόμιζες καημενούλα μου ότι έτσι είναι και στην πραγματικότητα και από τότε που ενηλικιώθηκες (ίσως κι από πριν εδώ που τα λέμε), γύρευες να βρεις το "αληθινό" σου παραμύθι...
Όχι βρε κοπελιά, δεν τα λέω για σένα, self-service συνεδρία κάνω...και την πληρώνεις πάλι εσύ!!

Άκου τώρα το παραμύθι και σχολιάζουμε μετά...

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, ήταν μια γλυκιά και όμορφη νεράιδα, η Εστέλα, που αγαπούσε όλο τον κόσμο. Ήθελε να σκορπίζει γέλιο και χαρά, είχε πολλούς φίλους και αγαπούσε πολύ τα παιδιά και τα ζώα. Η Εστέλα, όταν ήταν πολύ νέα, γνώρισε έναν κόμμη, ο οποίος θέλησε να την παντρευτεί και γι αυτό την ξεγέλασε με ψέματα. Εκείνη, αθώα και ευκολόπιιστη καθώς ήταν, έπεσε στην παγίδα του Κόμμη Φρειδερίκου, κι έτσι παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά. Επειδή όμως ο Φρειδερίκος στην πορεία, από Κόμμης μεταλλάχθηκε σε κομοδίνο, μια ωραία πρωία, η Εστέλα αποφάσισε να τον στείλει πακέτο πίσω στην μανούλα του για να πάψει κι εκείνη να ταλαιπωρείται και να υποφέρει.

Της έμειναν όμως τα παιδάκια της και ένα κάρο χρέη -προίκα από τον δεκαετή γάμο της με το έπιπλο.

Αρκετό καιρό μετά από το χωρισμό της, και ύστερα από πολλές προσπάθειες και σκληρή δουλειά, είχε καταφέρει να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη και είχε αρχίσει να ζει ξανά. Βρήκε τις παλιές της παρέες, έβλεπε τις φίλες της, δούλευε, έβγαινε που και που και γενικά χαιρόταν τη ζωή - στο πλαίσιο που οι συνθήκες της ζωης της το επέτρεπαν. Φυσικά, ούτε λόγος  για  άντρα - σύντροφο -σχέση και ού το καθεξής - μετά το κάζο που 'χε πάθει! Μόνο κάτι φλερτάκια και χαζοπεριπετειούλες ανευ περιεχομένου και σημασίας.

Βλέπεις, όσο κι αν βαθειά μέσα της εξακολουθούσε να πιστεύει στο όνειρο του παραμυθένιου έρωτα και της αληθινής αγάπης, είχε καεί τόσο στον χοιλό, που το γιαούρτι ούτε να το μυρίσει!!

Ώσπου μια μέρα...πέφτει στο δρόμο της ο άρχοντας Μπεαρντίνι. Όμορφος άντρας, γοητευτικός, με παράστημα και αέρα. Την πλησιάζει λοιπόν ευγενικά και τη φλερτάρει διακριτικά (κοινώς, παίζει με το μυαλό της). "Bonjorno principessa", της ψιθύρισε ο άρχοντας και συνέχισε:" Θα ήθελα να σε μάθω. Εάν μου το επιτρέψεις". Και σιγά που δεν θα του το επέτρεπε, αφού στο άκουσμα και μόνο της προσφώνησης,η Εστέλα είχε φορέσει ήδη το κρινολίνο και σουλατσάριζε στους πύργους και τα κάστρα αλά μπρατσέτα με τον άρχοντα...!! Κι εκείνος, που δεν ήταν και κανένας χθεσινός- τα χε τα χρονάκια του και τα χιλιομετράκια του - το πιασε με τη μία το σενάριο. Και θα μου πεις, τι πειράζει? Γούσταραν κι οι δυο να ζήσουν το παραμύθι...και καλά έκαναν! Και θα έρθω να συμφωνίσω μαζί σου, μόνο που ακόμα δεν έχεις δει τον δράκο!!
Διότι, ο καλός μας άρχοντας, "παρέλειψε" στην αρχή να δώσει μία βασική πληροφορία σχετικά με την προσωπική του ζωή...
Ή για να είμαστε και δίκαιοι, την έδωσε σε χρόνο παρελθοντικό.. "Είχα μια μακροχρόνια σχέση που έχει λήξει", είπε...
Αυτά τα ληγμένα...

Συνεχίζεται...

Love,
Κάτια

Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

Ωχ,Παναγία μου, Απωθημένα vol.1 !!


Είναι και κάτι μέρες βρε παιδάκι μου, που αυτός ο πονοκέφαλος σου τρυπάει το μυαλό,το όποιο μυαλό έχει απομείνει τέλος πάντων...και είναι τότε που αισθάνεσαι πιο έντονη παρά ποτέ τη ανάγκη να χαθείς...
Δεν ξέρω για σένα κοπελιά μου,εγώ πάντως ,όταν θέλω να ξεφύγω από τη ζοφερή πραγματικότητα, καταφεύγω στο ένδοξο παρελθόν!!!
Το 'χεις καταλάβει μάλλον...

Και τι πιο ένδοξο στη ζωή μας από τα νεανικά καλοκαίρια...?

1997 λοιπόν, απόφοιτος λυκείου πλέον,διακοπεύω στο γνωστό καλοκαιρινό θέρετρο με όλη την τρελοπαρέα...Μόνικα,Βανέσα, η αδερφή μου με τον γκόμενο και λοιποί "συγγενείς"...

Εγώ επιτέλους έχω μια κανονική σχέση,με τον Πάνο(τον playboy τσέπης που σου λεγα τις προάλλες) από το Πάσχα του ίδιου έτους, αφού είχα επιστρέψει από την 5ήμερη του σχολείου στη Ρόδο...Γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε, πήγαμε και 15 μέρες διακοπές στο νησί μου...αξέχαστα περάσαμε...καταλαβαίνεις!!
Είναι που λες Παρασκευή βράδυ και έχουμε τραπέζι -κλασσικά- στο Ελληνάδικο όπου πέφτει μπροστά μας όλη η παρέα των hot αγοριών  αποφοίτων του '95 του ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου...Κάποιος από την παρέα είχε εξοχικό σε γειτονική περιοχή και έκαναν κοσμική έξοδο στα λημέρια μας..φυσικά χωρίς τραπέζι.
Τι ήταν να δουν τη Βανέσα κι εμένα...να σου τα πουλάκια μου...αγκαλιές, φιλιά, χαιρετούρες... "τι κάνετε εσείς εδώ?" -"εμείς εδώ παραθερίζουμε, εσείς πώς και..?"και με τα πολλά, ξέμειναν- και καλά- δίπλα μας...
Ανάμεσα στους γκομέναρους λοιπόν ήταν κι ένα από τα outsider εκείνης της παρέας...όχι επειδή δεν ήταν ωραίος...κάθε άλλο, απλά επειδή σε αντίθεση με όλους τους άλλους που είχαν τιμήσει λίγο ή πολύ τον θηλυκό πληθυσμό του σχολείου, αυτός δεν είχε δώσει δείγμα γραφής. 
Πάντα με τράβαγαν εμένα αυτοί οι μυστήριοι τύποι, που χρησιμοποιούσαν και λίγο το περιεχόμενο του κρανίου τους... μ΄ένα χαμόγελο θανατηφόρο, ψηλό αγόρι, δεμένο... σκέτος πειρασμός... κι από το μπίρι-μπίρι περί ανέμων και υδάτων...κοίτα να δεις που καταλήξαμε να χορεύουμε τσικ του τσικ όλο το ρεπερτόριο από την "Ξυπόλητη χορεύω" Καίτη Γαρμπη μέχρι το "Δηλητήριο που κράτησες για μένα..." Βασίλη Καρρά
Ω,ναι κοπελιά μου, θυμάμαι μέχρι και τι φορούσα εκείνο το βράδυ που πολύ μου άρεσα "κι αυτό έβγαινε και προς τα έξω", αλλά πιο πολύ θυμάμαι αυτή την ένταση,τη φλόγα που είχε ανάψει μεταξύ μας και την επισφράγισε αυτό το ένα και μοναδικό καταπληκτικό φιλί...!!!
Καλά θυμάσαι...εγώ είπαμε τα είχα με τον Πάνο,"λεπτομέρεια" για την οποία είχα "παραλείψει" να ενημερώσω τον ωραίο συναπόφοιτο, ο οποίος Πάνος αφήκνειτω την επομένη το πρωί για ΣΚ...άκου τώρα και τη συνέχεια...
Υποδέχομαι λοιπόν το αγόρι μου μετά βαϊων και κλάδων,όπου με βρίσκει το Σαββατόβραδο να μουτζώνω αυτοκρατορικά με τις πατούσες το ταβάνι...με εννοείς...
Η παρέα των ωραίων έχει ενημερωθεί από τη Βανέσσα για τη βραδυνή μας έξοδο στο κλαμπ της περιοχής και μας επισκέπτονται για 2η συνεχή βραδυά και με τραπέζι αυτή τη φορά φάτσα απέναντι στο δικό μας.
Άπαντες παρόντες σε αμφότερες τις παρέες και εμφανίζεται η δικιά σου με μίνι εφαρμοστό ξώπλατο φόρεμα και 12ποντο πέδιλο, με τη σχέση αλλά μπρατσέτα...διασχίζω τα τραπέζια χωρίς να χαιρετίσω τους μουσαφίρηδες και βρίσκω τους δικούς μου.
Παγομάρα οι φιλενάδες μου, κόκκαλο το ωραίο αγόρι κι εγώ άνετη να χαμουρεύομαι με τον μισομερίδα γκόμενό μου!!
Έφαγα ένα X κοπελιά μου από το πλάσμα...όλο δικό μου, και καλά να πάθω δηλαδή, γιατί το έπαιξα άσχημα το αγόρι και δεν του άξιζε...
Αργότερα έμαθα ότι το συγκεκριμένο σκηνικό είχε συζητηθεί στις παρέες των αποφοίτων και φυσικά είχε εμπλουτιστεί και με το απείρου κάλους σκηνικό της 5ήμερης όπου το τελευταίο βράδυ είχα κατεβάσει μια κανάτα σφηνάκια μόνη μου και ξέρναγα σαν το κατσίκι μέσα στο κλαμπ μπροστά σε όλη μου την τάξη!! Τρελό ξεφτηλίκι σου λέω, ακόμα ντρέπομαι...
Εννοείται ότι για άλλη μια φορά εγώ δεν έχω συνειδητοποιήσει το μέγεθος της μαλακίας μου και ότι εκείνο το βράδυ κατέληξα με τον Πάνο στην παραλία να μουτζώνω τ΄ αστέρια
αυτή τη φορά...

Εχθές το βράδυ που λες, έρχεται επίσκεψη η κουμπαρονονά του μικρού μου ανσαμπλ με την κουμπαροαδερφή της, κόρες καθηγητή του σχολείου μας και φυσικά συναπόφοιτες, νεότερων ετών βέβαια, και πάνω στην κουβέντα που πετάει η μικρή το όνομα του όμορφου και την παρουσία του στο reunion προ μηνός...τι ήταν να μου το πει...μου φούντωσε πάλι μέσα μου ο έρως από το νεανικό θέρος...

Σημειωτέον δε ότι όλα αυτά τα χρόνια τον έχω ψάξει κατά καιρούς στον κυβερνοχώρο, αλλά δεν υπάρχει πουθενά!! Και μπαίνουμε στη σελίδα του συλλόγου των αποφοίτων όπου υπάρχει μία και μοναδική φωτογραφία του... Πανέμορφος άντρας στο κατώφλι των 40 του Μαϊων, χωρίς μαλλιά μεν, με πλατάρες και υπέροχα δάχτυλα δε,να θες να τον πιεις στο ποτήρι που κρατούσε... Το αναλλοίωτο στο χρόνο χαμόγελό του φανέρωνε τη σιγουριά του γοητευτικού άντρα αλλά και το γεγονός ότι μάλλον είναι ανύπαντρος ο χριστιανός (συμπέρασμα στο οποίο καταλήξαμε από κοινού με τη Βανέσσα, μελετώντας το "περιστατικό" στον απογευματινό μας καφέ) 
Όπως καταλαβαίνεις κοπελιά μου, θα φροντίσω να βρω επαφή, διότι -αν μη τι άλλο- του χρωστάω μια συγνώμη του ανθρώπου... όχι επειδή τώρα είμαι εγώ ελεύθερη κι αυτός ένας  κούκλος, όοοοχι, απλά για να ελαφρώσω το κάρμα μου από την αδικία...

Έπεται συνέχεια...

Stay tuned


Love

Κάτια